22 Temmuz 2017 Cumartesi

Külahsız Galata Kulesi

            Yağmurun bile yağmaktan sıkıldığı bir İstanbul ikindisinde, dükkânın önünde aylak aylak oturuyordu Ragıp. Yağmur sularının içindeki engellere rağmen ilerlemekte inat eden bir süpürge otunu izliyordu. Önündeki büyük taşı da atlatırsa müşkül yolculuğuna uzun bir süre engelsiz devam edecekti süpürge otu. Taşı itmek için ayağa kalktığı sırada karşı dükkânın sahibi Hayri amca ile yüz yüze geldi. Hayri amca her gün olduğu gibi “Ben ikindiye gidiyorum oğlum, gelene kadar göz kulak oluver dükkâna.” dedi. Ragıp da elini kalbine götürüp “Başüstüne” dercesine kafasını aşağıya doğru eğdi. Bu ikindi ritüeli bittikten sonra yeniden süpürge otunun olduğu yere doğru yöneldi Ragıp. Fakat süpürge otu büyük taşın arkasında değildi artık. Suyun akış yönüne doğru görebildiği son noktaya kadar baktı. Ne yazık ki kendisine haber vermeden yoluna devam etmişti süpürge otu. Bu olayın burukluğuyla dükkânın önündeki süpürgeden bir ot koparıp, büyük taşın arkasına koydu. Ardından da taşı yana doğru itti.

            Darbeden yeni çıkmış bir ülkenin, en kalabalık şehrinin, en popüler semtlerinden birinde esnaflık yapıyordu Ragıp. İstanbul’un yerlilerinden değildi kendisi. Yirmi yıl önce göç etmiş bir ailenin en küçük çocuğuydu. Babasının vefatından sonra bakkaliyenin başında o duruyordu. Herkes tarafından sevilen, hakkında kötü söz duyamayacağınız insanlar vardır ya hani, işte Ragıp da onlardan birisiydi. Sabahın erken saatlerinde dükkânı açar, akşam ezanından sonra kapatırdı. Sorulmadıkça konuşmaz, bakılmadıkça selam vermezdi kimselere. İnsanlar onun bu sessizliğinin sebebini merak eder, kimi zaman kendi aralarında bunu tartışırlardı. Hatta dayanamayanlar bunu Ragıp’a sorarlardı fakat hiçbir zaman tatmin edici bir cevap alamazlardı.

            Ragıp yalnız başına oturduğu zamanların büyük çoğunluğunu hayal kurarak geçirirdi. Fakat hayalleri gerçekleşse, onlara sıkı sıkı sarılacağından şüpheliydi. Hayallerine bu kadar bağlı bir insanın, değişimlere kapalı oluşu da ruhundaki tezatlığı ortaya koyuyordu. Bakkaliyenin eski görünümü konusunda arkadaşlarından aldığı eleştirileri umursamıyordu misal. Kestirme yol açılmasına rağmen her gün eve eski yoldan gidiyordu. Değişimlere karşı değildi aslında, sadece kabullenmesi biraz uzun sürüyordu.

            Son günlerde kulağına gelen bir duyum Ragıp’ın sessizliğine sessizlik katmıştı. Çevresindekilerin “piyango” diye adlandırdığı bu duyum, onu ise içten içe tedirgin ediyordu. Galata Kulesi restore edilecek, içine tesisler yapılacak ve halkın ziyaretine açılacaktı. Bu demek oluyordu ki her gün Galata’ya yüzlerce kişi ziyarete gelecek ve esnafın yüzü gülecekti. Bu duyumu “piyango” olarak adlandırmalarının da sebebi buydu. Ragıp ise sürekli düşünüyordu. Restore sırasında ters giden şeyler olacak ve Galata Kulesi artık olmayacaktı. Diyelim ki restore başarıyla tamamlandı, bu sefer de kuleyi ziyarete gelen insanlar Galata Kulesi’ne kalıcı zararlar verecekti. Biliyordu Ragıp, geçmişte Galata Kulesi’nde defalarca yangın çıkmıştı. İşte şimdi ziyarete gelen insanlar bir yenisini daha çıkaracaktı. Kulenin sekizinci katına gece kulübü yapacaklarmış. Amaçları besbelli kuleyi yok etmekti. Hezarfen Ahmet Çelebi’nin Galata’dan Üsküdar’a doğru süzüldüğü efsanesini düşünerek, her gün kuleye en az bir kere bakıp Üsküdar’a doğru süzülmeyi hayal eden Ragıp, içindeki bu tedirginlikleri insanlara yansıtmadan, sanki duyumdan hoşnutmuş gibi, Galata Kulesi’nin konusu her açıldığında sadece gülümsüyordu.

            Duyum bir süre sonra gerçeğe dönüştü. Galata Kulesi’nin etrafına iskeleler kuruldu. İçinden sürekli makine sesleri duyuldu. Restorenin maliyetine dair gazetelerde bir sürü şey yazıldı. İçine asansör takılacak denildi. Avrupa’dan asansör beklenildiği konuşuldu. Yapılacak olan gece kulübünün, kulenin doğasına ne kadar uygun düşeceği tartışıldı. Tüm bunlar yaşanırken Ragıp artık endişelerini saklayamaz olmuştu. Çevresindekilere sürekli yapılan çalışmaları kötülüyordu. Her konuşmayı döndürüp dolaştırıp kuleye getiriyordu. Dükkânın camına tepkisini dile getiren yazılar ve fotoğraflar asmıştı. Arkadaşları nasıl önceden Ragıp’ın sessizliğine anlam veremiyorlardıysa, şimdi de gereksiz buldukları bu tepkisine anlam veremiyorlardı. Onu rahatlatmaya çalıştılar sürekli. “Para toplayıp psikoloğa götürelim şu çocuğu.” diyenler de oldu, “Bir hocaya okutup üfletelim.” diyenler de. Dükkânına müşteri olarak gelen, hiç tanımadığı insanlara bile bu konuyu açtı. Sessizliğiyle meşhur Ragıp, adeta sessiz kaldığı günlerin acısını çıkarıyordu. Esnaf, teşekkürlerini iletmek için belediye başkanını ziyaret edeceği zaman onu da çağırdı. O sohbette Ragıp’ın ilk kez küfür ettiğine şahit olanlar oldu. Gerçi sonradan gitmediğine pişman oldu Ragıp. “Keşke gidip de yüzüne karşı sövseydim.” deyip durdu.

            Kulenin restore edilişi uzadıkça halk arasında “Kulenin yıkılması an meselesiymiş. O yüzden durdurmuşlar çalışmaları.” gibi birtakım dedikodular yayılmaya başladı. “Asansörün altında iki işçi kalmış. Belediye saklıyormuş. Avrupa eski asansörü yollamış buraya.” diye konuşanlar bile vardı. Çevresindeki insanlar tüm bu dedikodulardan Ragıp’ı uzak tutmak istediyse de Ragıp’a bu dedikodular bir şekilde ulaştı.

            Ragıp bir cuma günü dükkânda mal dizerken aşçı Hüseyin’in çırağı “Ragıp abi, Ragıp abi, kuleye şapka dikiyorlar.” diye bağırarak içeriye girdi. Bu, o gün yaşanacak olayların fitilini ateşledi. Ragıp bunu duyunca hemen dükkândan çıkıp kuleye doğru koşturdu. Meydana geldiğinde gerçekten de kuleye külah yerleştirilmekte olduğunu gördü. Ragıp dışında bütün Galata esnafı oradaydı. Ragıp’ın geldiğini görünce herkes kuleye bakmayı bırakıp ona doğru çevirdi kafasını. Sadece onun gözü kuledeydi. Ellerini ağzının iki yanına götürerek “O. çocukları” diye bağırdı. Ardından bağırmaya devam etti “Size diyorum kuledeki o. çocukları.” Arkadaşları yanına geldi o sırada. Ragıp’ı sakinleştirmeye çalıştılar. “O ne lan Karagöz’ün şapkası gibi? O külah var ya hepinize girsin hepinize.” diye bağırmaya devam etti. Susacak gibi durmuyordu Ragıp. Kuledekiler onu duyuyordu fakat onunla muhatap olmuyorlardı. Ragıp’ın koluna girdi etrafındakiler. “Sizi de s.kicem. Bırakın beni.” diye bağırdı Ragıp onlara. Kuleye doğru koşturmaya başladı. Esnaf da peşinden koşturuyordu. Ragıp çalışmalar için yapılmış, girişteki yarım metrelik çukuru görmedi koştururken. Ayağı boşluğa denk gelince, dengesini kaybedip düştü ve kafasını yere çarptı…

            Bir süre hastanede bilinci kapalı şekilde yattı Ragıp. Kendine gelip konuşmaya başladığı ilk zamanlar annesine “Kule halka açıldı mı?” diye sordu. Annesi başını olumlu anlamda sallayınca tam olarak orada kararını verdi Ragıp. Yataktan kalktığında yapacağı ilk iş kuleyi ziyaret etmek olacaktı. Şöyle bir düşündü kendi kendine “Neden bir Hezarfen de o olmasındı ki?”

15 Temmuz 2017 Cumartesi

Yanlız Yalnışlar

“Bağlaç olan da / de ayrı yazılır aşkım. Lütfen uyan artık. Haydi kendine gel. Bağlaç olan ki ve soru eki olan mi de ayrı yazılır. Sana diyorum Emre. Hey siz de bakmayın öyle. Hiç kimsenin yanında yazım kılavuzu yok mu? Telefon. Şarjım yok. Şarjı olan birisi TDK’nin sitesine girebilir mi? Şarz değil bak, şarj. Aşkım uyan. Yalvarıyorum sana. Herkez değil aşkım, herkes. Son harfi ’s’. Lütfen kendine gel.”

Her şeyi duyuyordum. Sevgilimin çığlıklarını, etraftaki insanların kendi aralarındaki konuşmalarını, trafiğin sesini duyuyordum. Yine de ne gözlerimi ne de ağzımı açabiliyordum. Hoşuma gidiyordu aslında bu durum. Sanırım keyfini çıkarıyordum. Neyin mi?

Aslında her şey bundan 18 yıl önce başladı. Annem ve babam çalıştığı için ben okuldan çıktıktan sonra onlar gelene kadar babaannemde kalırdım. Bir akşam evimize gelen bir telefonla babaannemin hastaneye kaldırıldığını öğrendik. Ardından öldüğünü söylediler bana. Çocuklar ölüme ne kadar üzülebiliyorsa o kadar üzülmüştüm ben de. Artık okul çıkışlarında anneanneme gitmem gerekiyordu. Babaannem ile anneannem aynı mahallede oturduğundan benim için fark eden bir şey olmamıştı. 

Yine bir okul çıkışı anneannemin evindeyken elektrikler kesilmişti. Ödevlerimi bitirmiş, ardından eski kitaplıktaki kitaplara bakıyordum. İşte hayatımın sonrasını şekillendiren hamleyi o gün yapmıştım. Kalın bir yazım kılavuzunu kitaplıktan alıp okumaya başlamıştım. 9 yaşındaydım daha. Yazım kurallarının olduğu yeri anlamayarak okuyordum ve işin garibi bırakamıyordum. Anneannemden kitabı eve götürmek için izin istedim. Annem ve babam kitabı görünce “Sen yeter ki oku da, ne okursan oku.” dediler. Ben senelerce yazım kılavuzunu zaman zaman açıp okudum. Okulda yeni şeyler öğrendikçe yazım kılavuzu daha da anlam kazanıyordu. Lisede edebiyat öğretmenimle “doküman”ın doğru yazımı hakkında iddiaya girip kazandığımda öğretmenim doğru yazımını nereden bildiğimi sormuştu. “Yazım kılavuzu okuyorum.” dediğimde sınıftakiler taşak geçmişti bu cümlemle günlerce. 

Bir süre sonra yazım kuralları bende takıntı hâline gelmişti. Karşımdaki insanın “dinazor” dediğini duyduğumda ona doğrusunun “dinozor” olduğunu söyleyene kadar söylediği hiçbir şeyi dinleyemiyordum. Onun boş bir sayfaya yüzlerce “dinazor” yazdığını düşünüyor ve iyice çıldırıyordum. Tabii insanları uyarmak her zaman kolay olmuyordu. Bunun için birtakım teknikler geliştirmiştim. Karşımdaki “sarmısak” dedikçe, ben cümlesinin büyük bir kısmını tekrarlayıp “sarımsak” diyordum. Karşımdaki “ünvan” dedikçe, ben aynı şekilde defalarca “unvan” diye tekrar ediyordum. 

İnternetle haşır neşir olmaya başladığım dönemlerde TDK’nin tutarsızlıklarını bulup her gün onlara e-posta atıyordum. Yeri geliyor TDK’ye trip de atıyordum. Kısaltmalar dizininde numara kelimesinin kısaltmasını “nu.” yazmalarına rağmen, ana sayfadaki adreslerinde “no.” olarak kullanmaları kanıma dokunuyordu adeta. Eto’o adlı futbolcunun adındaki kesme işaretine benzer işaretin adının “Eto’o kesmesi” olması teklifime cevap verilmemesi bende derin yaralara sebebiyet veriyordu.

Üniversiteye başladığım ilk senemde “yazılı anlatım” dersinin hocası yazım kılavuzundan sınav yapacağını söylediğinde sevinçten yumruğumu sıkmıştım. Siz sinirlendiğinizde yumruğunuzu sıkarsınız ya hani, ben genelde sevinçten sıkarım. Nitekim sınavdan tam puan aldığım için hoca beni özel olarak odasına çağırmıştı. 7 yıldır bu dersi veriyormuş ve bu sınavda ilk kez hiç hata yapmayan bir öğrenciyle karşılaşmış. O da bana bunun sebebini sormuştu. Ben yine lisedeki gibi “Yazım kılavuzu okuyorum.” demiştim. O ise bana bir anasonlu şekeri hak ettiğimi söylemişti.

Seneler geçtikçe yazım kuralları takıntıdan hastalığa doğru ilerlemişti bende. Beklemediğim kişilerin yaptığını gördüğüm yazım yanlışları ağlamama sebebiyet vermeye başlayınca yakın çevrem psikoloğa gitmemi önermişti. Günler öncesinden randevu aldığım psikoloğun kapısındaki kâğıtta “Kendini akıllı sanan herkez aptaldır.” yazısını görünce “z” harfini tükenmez kalemle “s” yapıp eve dönmüştüm. Benden önce onu hiç kimsenin neden düzeltmediğini düşünüp üzülmüştüm. 

Bazı sevgililerim her zaman yanımda oldu bu konu hakkında, bazıları terk etti. Hatta bir tanesi gitmeden önce spreyle evimin duvarına kocaman direkt yazıp sondaki “t” harfinin üzerine çarpı koymuştu. Öğretim üyelerine yaptığı sunumun ortasında “Aşkım direk yazmışsın. Direkt olacak o. Dün akşam söylemiştim ya.” diye bağırdığım için böyle bir eyleme başvurmuştu. Sunumun sonunda söz alıp söyleyebilirdim bunu. Hatamı kabul ediyorum.

Şu anki sevgilim bu konuda beni destekliyor. Zaten “direkt vakası”ndan sonra sevgili seçerken en büyük kriterim de yazım kuralları oldu. Evimin karşısına yeni açılan dükkânın tabelasında gördüğüm bir yazım yanlışı yüzünden ağladığım zaman benimle birlikte ağlamıştı. Dükkânın sahibine yanlışı düzeltmesini söylemek için dükkâna gittiğimde o da yanımda gelip adama atarlanmıştı. Yeni gittiğimiz şehirlerde benimle birlikte kuru yemişçilerin tabelalarına bakıp “Yine ‘kuruyemiş’ yazmışlar. Yine bitişik.” diye somurtması da doğru bir seçim yaptığımı gösteriyor bence.

Bazı arkadaşlarım da bu takıntımdan faydalanıyor. Özellikle blog yazanlar yazılarını yayımlamadan önce son olarak bana okutturup yazım yanlışlarını düzelttiriyorlar. Bazıları atacakları tweet’leri, güncelleyecekleri durumlarını önce bana gönderiyorlar. Birçoğuna cevap olarak TDK’nin internet sitesini yollasam da, kıramadığım insanlar da oluyor. 

Peki ben bu hastalık boyutuna varan takıntı olayından memnun muyum? Buna “Evet” ya da “Hayır” diyemiyorum. Bazen bıktığım ve bu durumdan sıkıldığım zamanlar oluyor. Hatta bir keresinde ajandamın boş bir sayfasına defalarca “Yanlız yalnışları görmekten vazgeçmeliyim.” yazmıştım. 15 dakika sonra o sayfayı ve belki arkadaki sayfalarda da cümlelerin izi çıkmıştır diye 3-4 sayfayı koparıp çöpe atmıştım.

Demem o ki, sanırım ölene kadar böyle bir insan olarak kalacağım. Yine de belli olmaz. Belki yaşım ilerledikçe kendiliğinden sönüp gidecek her şey ya da yaşlılığın getirdiği huysuzlukla insanlara karşı daha kırıcı olacağım. Bilemiyorum. 

Sonunda gözlerimi açabiliyorum. Sevgilim bana sarılıyor. “Beni çok korkuttun aşkım.” diyor. “Benim yüzümden mi oldu?” diye soruyor. Ona gülümsüyorum. “Hayır.” diyorum. Parmağımla caddenin karşısını gösteriyorum. Çünkü caddeye yeni açılmış dükkânın camında büyük harflerle “KARDEŞLER KURU YEMİŞ” yazıyor. Kapısında muhtemelen dükkânın sahibi duruyor. Sevgilim var gücüyle “Senin bu ülkeye dair umutlarımızı yeşertmeye ne hakkın var adam?” diye bağırıyor.

2016-Aralık

12 Temmuz 2017 Çarşamba

ADABCAD

1.0.1

Bu yazı nefretlerimden başlayıp sevdiklerime doğru yol alacağım bir yazı olacak. Nefretlerimin ne kadar ciddi, sevdiklerimin ise ne kadar minnoş olduğunu okuduğunuzda benim de ne kadar minnoş bir varlık olduğumu öğreneceksiniz. Ayrıca düşüyor mu böyle bilmiyorum ama neyse bi deneyelim bakalım.

2.0.1

Bazen insanlar bana soruyorlar “Nelerden nefret edersin?” diye. Bir sürü şey sayabiliyorum artık. Eskiden böyle değildi. İnsan yaşlandıkça nefret listesi kabarıyor sanırım. Yaşlı insanların huysuzluklarının sebebi de buradan geliyor olsa gerek. İnsanlar, nesneler, olaylar, hatta bazı hayvanlardan bile nefret eder oldum. Çita yavrularını öldürdükleri için aslanlara kötü gözle bakıyorum artık. Kartalların kuzuları uçurup kayalıklara fırlattığı belgeseli izledikten sonra gizli bir kartal düşmanı oldum. Gördüğüm yerde boğazına sarılırım. Düşünsene hep uçmayı hayal eden bir kuzusun ve bir gün bir bakıyorsun bu hayalin gerçekleşiyor ve ardından hemen ölüyorsun. Siktir git yılan avla. Hatta kaplumbağalara bile razıyım. Ama kuzulara dokunma lütfen kartal. 

2.0.2

Siz düşündünüz mü bilmiyorum ama ben ne tür insanlardan nefret ettiğimi sürekli düşünürüm. Muhakkak çevrenizde vardır, bir konu açıldığında her şeyin en iyisini bildiğini iddia eden o kişi. En güzel yemeğin nerede yenileceğini o bilir, en güzel sinema salonunun hangisi olduğunu da o bilir, dinlemeyi o gruptan sevdiğiniz şarkının aslında başka bir grup tarafından daha iyi söylendiğini de iddia eder çoğu zaman. Aynı kişi bir etkinlik planı oluşturma aşamasında hemen ipleri eline alarak bütün sorumluluğu üstlenmek ister. Sonunda yüzde doksan sıçar. Var değil mi böyle insanlar çevrenizde? Tamam, siz değilsiniz biliyorum. Umarım sizsinizdir. Ve azalarak bitersiniz. 

2.0.3

Bakın biz sakin insanlarız. Bizim üzüntülerimiz, sevinçlerimiz bile sakindir. Abartı gelir bize çoğu hareketler. Hatta sırf bu yüzden bizim yeteri kadar sevindiğimizi ya da üzüldüğümü düşünmez insanlar. Onlar ister ki aylardır almak istediğimiz o haberi aldığımızda sevinç çığlıkları atalım. Ama biz çoğu zaman sadece gülümseriz. Onlar ister ki hayatımızı paramparça eden o olay gerçekleştiğinde sinir krizleri geçirip üzüntüden ölelim. Ama biz çoğu zaman sadece sessiz kalırız. İşte bu yüzden onlar bizi anlayamazlar. 

3.0.1

Şimdi biraz da sevdiklerimden bahsetmek istiyorum. Bu hayatta nefret ettiklerimdense sevdiklerim daha çok çünkü. Mesela dünyanın en güzel aburcuburu Probis değil mi? Bence öyle. Elimde olsa bütün dünyaya Probis ısmarlamak isterdim. Yanında da bir bardak süt.

3.0.2

Gergedanları sever misiniz? Ben çok severim. Bana aşırı sempatik gelirler. Boynuzlarını ısırasım gelir. Biraz onlara bakalım: Öncelikle bu hayvanların derileri aşırı kalın. Böyle bir deriniz olsa muhtemelen arkadaşınızın eline iğneyi tutuşturup “Batırsana hadi batırsana. Acımıyor bak şu an.” falan dersiniz. Bu hayvanlar aşırı hızlı koşuyorlar. Karada yaşayan en iri ikinci hayvan olmasına rağmen hepsi birer Usain Bolt. Etkileyici değil mi? Bence etkileyici. Derim o kadar kalın olsa ve o kadar hızlı koşsam ortalığın amına kordum. Çok net. Bitti mi? Hayır. Gergedan deyince aklınıza gelen ilk şey ne? Tabii ki boynuz. Kocaman boynuzu da var bunların. Hatta bazılarının boynuzları. Bi saplasa sabaha kadar “Götüm götüm” diye gezersiniz ortalıkta. Çok ciddiyim. İşte sorum geliyor: “Bu kadar güçlü olmalarına rağmen aga bu hayvanlar neden ot yiyorlar amk? Yürü git sağa sola sapla boynuzu, öldür herkesi. Tamam hayvan öldürmeye karşısın. Anlayabiliyorum. Bari git öylesine birilerinin peşinden koşup korkut. Onu da yapmıyorsun. İşte tam da bu yüzden seviliyorsun aslında. Kimselere kıyamıyorsun. Biz sana kıyıyoruz. Hem de çükümüzü kaldırabilmek adına her yıl binlercenizi öldürüyoruz. Allah bizim cezamızı versin. (Kamu spotu)

3.0.3

Yaz bitti. Yazların en sevdiğim yönü erik suyudur. Gönül isterdi ki biz de beachler, clublar falan sevelim. Ama olmuyor işte, Allah bizi böyle yaratmış. Mayıs gibi yumuşamaya başlayan ve çoğumuzu hüzne sevk eden erikler aslında bir sonun başlangıcını getiriyor. Annelerin yeşil Fruko şişelerine koyup dolapta muhafaza ettiği erik suyu. Nereden aklıma geldi ki şimdi acaba? Nasıl canım çekti. Tamam konuyu değiştiriyorum. 

3.0.4

Örgün eğitimden uzaklaştığım şu günlerde eski test kitapları aklıma düştü geçen. Şimdilerde cevap anahtarları hemen testin altında oluyor. Ama eskiden öyle değildi. Kitabın son sayfalarındaydı. Ve biz bitirdiğimiz testi kontrol ederken birçok cevap şıkkını aklımızda tutmak zorunda kalırdık. ABACDC, DABACA gibi şeyler çıkardı ortaya. İşte benim en sevdiğim cevap anahtarı dizisi ADABCAD’dır. Bir insan nasıl bu kadar salakça bir şeyi sever demeyin. Kendi sevdiğiniz şeyleri düşünün. Çoğundan daha sevilecek bir şey. ADABCAD adamdır. Bunu unutmayın.

3.0.5

Yeni birisiyle tanıştığımda en korktuğum kısım anket kısmı. En sevdiğin şarkı ne? En sevdiğin şarkıcı kim? En sevdiğin film hangisi? Benim bu tip en sevdiğim bir şey yok. Kızım sorsana “En sevdiğin cevap anahtarı dizisi nedir?” diye de yapıştırayım cevabı. Bir insanın en sevdiği şarkısının olması aşırı saçma bence. Film de aynı şekilde. Şarkılar, filmler yüzlerce türü olan şeyler. Bana öyle bi anda sorulunca işte göt gibi kalıyorum. Cevap veremiyorum ya da laf olsun diye atıyorum bir şey. Sonra da dua ediyorum “Bari kızın da sevdiği bi şey olsun.” diye. Çünkü öyle düşüyor.

3.0.6

Cümlelerde kullanmayı sevdiğiniz sözcükler ya da sözcük grupları var mı? Eminim vardır. Benim en sevdiğim sözcük grubu “gerisin geri”. Pek kullanamıyorum ama kullanan insanlara bayılıyorum. Bir kadının beni etkilemesi için sadece bir kere cümlede “gerisin geri” kullanması yeterli mesela. Keşke söylemeseydim bunu. Şimdi en önemli kriterim yok olmuş oldu. Bu arada ilkokulda öğretmen parçadaki bilinmeyen sözcükleri cümle içinde kullandırırdı. Hâlâ da devam ediyor gerçi sistemin bu öğesi. Sözcük: Sürahi. Cümle: Ben sürahi gördüm. Sözcük: Raf. Cümle: Ben raf gördüm. Sözcük: Lama Cümle: Ben lama gördüm. Neyse işte sevdiğiniz sözcüklerden bahsediyordum. Ha tabii bir de kullandığınızda kendinizi havalı hissettiğiniz sözcükler vardır. Mütevellit, hummalı, kekremsi gibi. Her dile gitmez işte o sözcükler ama benim dilime gidiyor. Örnek: Karakter sınırlamasından mütevellit yazımı bitirmek zorundayım arkadaşlar. Mutlu kalın.

Ekim-2016