2’li koltuklara bacaklarımın yarısı koltuğun dışında olacak şekilde uzanmış ve laptop kucağımda bilinçsizce oradan oraya atlıyordum. Koridorun ışığının yanmış olması babamın tuvalete kalkmış olma ihtimalini güçlü kılıyordu çünkü annem geceleri pek uyanmayan bir kadındı nedense. Babam odaya girip benim hâlâ uyumadığımı görmesin diye dua ederken ışık kapandı neyse ki ama o anda odanın kapısı açıldı. “Senin saatten haberin var mı?” sorusu ve ona binaen birkaç moral bozan laflar… Takmadım her zamanki gibi. Televizyonu açmanın mantıklı bir karar olduğunu düşündüm. Nedense babam bilgisayar açık geç saatlere kadar oturmama kızarken, televizyona kızmıyordu. Dizilerin eski bölümleri, gündüz kuşağı kadın programlarının tekrarları… Kapattım. Telefonumun saatine baktığım anda dakika değişti. Gereksiz yere mutlu oldum. Evet. Ben gereksiz yere mutlu olanlardandım. Eski sevgilim yakıştırmıştı bu sıfatı bana. Ah Linda.
İnsanların çoğuna itici gelmesine rağmen kedileri seviyorum.
Hele ki o sokakta birbirleriyle karşılaştıkları andaki salakça bağrışmaları.
Bebek ağlaması gibi… Neden dışarı çıktığımı soruyorum tam 13 dakikadır kendime.
Bir de üzerimde incecik bir hırkayla ama başımdan beremi eksik etmiyorum. Ayaklarım
beni yine büyük meydana götürüyor sanırım. Her zamanki gibi yere oturuyorum ve
sırtımı bankın oturulan yerine yaslıyorum. Yerdeki çekirdek kabukları ile
tozları temizliyorum. Saat 3.15 olmasına rağmen oldukça fazla araç geçiyor
caddeden. Çift yönlü yolun yanına oturmuş her sağa giden araçta kendisine, her
sola giden araçta karıncalara sayı yazan bir küçük bir kızım işte. Karıncalar 8-5
öndeler. Markasını bilmediğim mavi bir araç geçiyor ve Linda farkı 2’ye
indiriyor.
Gece dışarı çıkma fikri bu şehirde korkutuyor insanı. Kapıyı
sessizce açıyor ve kapatırken de aynı özeni gösteriyorum. Evdekiler uyanır ve
olmadığımı fark ederlerse diye kapıya Can ile konuştuğumu, moralinin çok bozuk
olduğunu ve yanına gittiğimi saçmalayan bir yazı asıyorum. İşi yazıya
bırakmadan eve dönme düşüncesindeyim aslında. Kedilerden nefret ediyorum. Hele
ki şu sokakta bağırınıp duran pis kedileri öldüresim geliyor. Tamam tamam kabul
ediyorum. Biraz uç bir nokta bu ama ne kadar sevmediğimi anlatabilmişimdir
herhâlde. Bu şehir beni geceleri çok korkutuyor. Büyük meydana gitmek en
mantıklı hareketmiş gibi geliyor. Yol boyunca karşıma bir tane bile insan
çıkmıyor. Büyük meydana geldiğimde meydanın uç tarafında yere oturmuş bir adam
görüyorum. Korkak birisi olmasam yanına giderdim. Ondan olabildiğince uzakta
duruyorum. Bir ağacın altına oturuyorum. Yüzüm o adama dönük çünkü beni görürse
yanıma gelme ihtimalini düşünüyorum. Herhâlde kimsesizin tekidir diyorum.
Aklıma hep filmlerde olan aslında doktor fakat yaşadığı bir sürü talihsizlikten
sonra sokaklarda yaşamaya başlayan adamların hikâyeleri geliyor. Büyük
ihtimalle esnaf bakıyordur ona. O da esnafa anlamsızca bakıyordur. Sonra arkamı dönüyorum.
Karıncaları yeniyorum 3 farkla. Belki de karıncalar bana
yeniliyordur. 50 metre kadar ötemde bir araba duruyor. İçerisinden kimse
inmiyor. Yolun kenarında öylece duruyor. Kafamı alana doğru çeviriyorum.
Meydanın diğer köşesinde bir adam oturuyor. İçimde yanına gitmek gibi karşı konulamaz
bir istek doğuyor. Ayağa kalkıyorum. Adam kafasını bana doğru çeviriyor. O da
ayağa kalkıyor. Ona doğru yürüyorum. Adam hâlâ bana bakıyor. Yaklaşıyorum.
Ayağı kalkıp yürümeye başlıyor. Yaklaşıyorum. Uzaklaşıyor. Yavaşlıyorum.
Koşturuyor. “Heeey” diye bağırıyorum. Koşturuyor. Duruyorum.
Evden çıkma fikrinin doğru bir karar olup olmadığı konusunda
hâlâ tartışıyorum kendi içimde. Yerdeki çekirdek kabukları ile adımı yazıyorum. Bir ara meydanın diğer ucundaki adamı kontrol etmek için kafamı
çeviriyorum. Adamın ayağa kalktığını görüyorum. Bana doğru yürüyor. Bekliyorum
belki yönünü başka yere çevirir diye. Adam bana yaklaşıyor. Kafasında bere var.
Baharın ortasında kafasında bere olması beni şaşırtıyor. Bunu düşünürken hızlı
adımlarla yürümeye başlıyorum. Arkamdan geldiğini hissediyorum. Koşturuyorum.
Koşturuyorum. “Heeey” diye bağırıyor. Sadece
“Linda” diyebiliyorum. Durmuyorum. Koşturuyorum.